Καλή Χρονιά, Χρόνια Πολλά σε όλο τον κόσμο γενικά και καλή δύναμη και αντοχή σε όλους τους επαγγελματίες, βιοτέχνες, εμπόρους, αυτοαπασχολούμενους του Νομού της Ροδόπης. Χρειάζεται η ευχή, όσο ποτέ άλλοτε, όπως χρειάζεται όσο ποτέ και η θέληση, η βούληση, η τόλμη και ο πατριωτισμός από την πολιτική και πολιτειακή ηγεσία της χώρας μας, να υλοποιήσει έργα και υποδομές για ανάπτυξη και ευημερία για τους Έλληνες.
Μέρες χαράς, ξεκούρασης και καταναλωτισμού αυτές των χριστουγεννιάτικων εορτών. Παιδικά χαμόγελα, ανεπιτήδευτα ματάκια επιζητούν δώρα, σχολική ανεμελιά, οικογενειακές στιγμές και ζεστές αληθινές αγκαλιές. Γονείς με μυριάδες υποχρεώσεις και απίστευτη δύναμη ψυχής, εγκλωβισμένοι στις επιλογές τους, προσπαθούν καθημερινά να ισορροπήσουν ιδέες, αξίες και στραβοτιμονιές. Ρισκάρουν, τολμούν, μελετούν και οριοθετούν την οικογενειακή τους γαλήνη με βάση τον προγραμματισμό τους και την στοχοθέτηση τους. Τα δεδομένα συγκεκριμένα, η προοπτική λίγο έως πολύ διαφαίνεται, απομένει η προσχώρηση στο όνειρο να γίνει ομαλά χωρίς κλυδωνισμούς και αντιδράσεις.
Αρωγοί στην προσπάθεια των μάχιμων 40άρηδων και μεγαλύτερων γονιών οι γιαγιάδες και οι παππούδες, που με την λιγοστή ή καλύτερα την κουτσουρεμένη σύνταξη, με όποια δύναμη διαθέτουν προστρέχουν για βοήθεια. Με την πείρα τους, την σοφία και την ηρεμία που τους προσδίδουν τα γκρίζα τους μαλλιά, νουθετούν και σηματοδοτούν αισιοδοξία.
Μια σοφία που αποτελεί απαύγασμα την ζωής. Μιας ζωής που ηλικιακά προδίδει πολέμους, πείνες, κακουχίες και πάντα αντιξοότητες. Τα σημερινά δύσκολα χρόνια για τους ηλικιωμένους μοιάζουν μικρή δυσκολία, ελάχιστη φουρτούνα στα βιώματα και τις αναμνήσεις τους. Δεν έχουν μελετήσει βιβλία, τόμους και νόμους. Δεν γνωρίζουν την αιτία και το αιτιατό. Δεν αποτελούν μέρος του σύγχρονου ηλεκτρονικού τρόπου διαβίωσης και επικοινωνίας. Είναι όμως αφοπλιστικά πρακτικοί άνθρωποι. Μοναδικά και προκλητικά μερικές φορές πραγματιστές. Ρεαλιστές με την χειροπιαστή έννοια του όρου. Δεν κρίνουν, δεν εντυπωσιάζονται εύκολα, αλλά τολμούν με πλάτη την σιγουριά των 60 και άνω χρόνων τους. Τολμούν να καυτηριάσουν συμπεριφορές και νοοτροπίες. Αξίες και ισονομία. Το κάνουν σήμερα αυτό. Στην κρίση που ζούμε. Γνωρίζουν καλά πως μετά το όριο της πείνας, πλούσιοι και φτωχοί είναι ακριβώς το ίδιο.
Δεν αποτελεί πρωτοτυπία ούτε καν νεοτερισμό, τέτοιες μέρες γονείς, παππούδες με εγγόνια, αφήνοντας πίσω τους σκοτούρες και αμηχανίες να εκδράμουν ανά την Ελλάδα και μόνο. Μέχρι εκεί που φτάνει η βενζίνη του καθενός. Η δύναμή του, η αγοραστική αλλά και αυτή που μπορεί να προβλέψει πως θα του χρειαστεί στο τόπο που επισκέπτεται. Γειτονικές πόλεις έχουν φροντίσει να σχηματοποιήσουν σειρήνες και θέλγητρα για να απολάβουν κόσμο, χρήμα, δόξα και υστεροφημία. Και εδώ αρχίζει το παράδοξο, το οξύμωρο. Το άδικο και το άνισα χρεωμένο μόνο σε εμάς.
Να μην απευθυνθούμε στην φύση και ας μην δωροδοκήσουμε την επιείκεια της. Η φύση δεν έκανε τίποτα ίσο. Αντίθετα, ο κυρίαρχος νόμος της είναι η ιεράρχηση και η εξάρτηση. Κάπου εδώ, μάλλον θα ανήκουμε και όλοι εμείς. Οι κάτοικοι της πόλης αυτής. Της Κομοτηνής. Από κάπου θα εξαρτόμαστε. Αλήθεια, ιεραρχικά είμαστε ίσοι, εμείς εδώ στην Κομοτηνή ; Σε αυτόν τον ευλογημένο τόπο ; Ρητορικό το ερώτημα, ουσιαστικό όμως και χρήζει ανάλυσης και ειδίκευσης.
Όταν όλη, μα όλη η Ελλάδα και δεν δέχεται η επιχειρηματική κοινότητα αντίρρηση επί αυτού, μπορεί και διαφημίζει όπου και όποτε θέλει την επαγγελματική της δραστηριότητα, εμείς εδώ κωφεύουμε. Εθελοτυφλούμε, στρουθοκαμηλίζουμε, προφασιζόμενοι λόγους, νόμους, αιτίες και φοβικά σύνδρομα. Αναφέρθηκε πριν η σοφία των γηραιότερων και σίγουρα δεν αποτελεί προϊόν δικής τους μεθόδευσης. Εκτενώς παρατέθηκε από το γράφοντα, παραπάνω, ο σεβασμός και η πίστη σε αυτούς τους ανθρώπους με την πείρα και την αξιοσύνη, λόγω ηλικίας. Πόσο πιο εύκολα ο νομοθέτης θα μπορούσε να αφουγκραστεί την κοινωνία, να την εκφράσει και εν τέλει να την υπηρετήσει, εάν πολύ απλά ρωτούσε, συζητούσε και με τους εμπλεκόμενους φορείς. Αυτούς για τους οποίους θα γίνει ο όποιος νόμος. Αυτούς που στο διάβα της ζωής τους είδαν, άκουσαν και έμαθαν αντιλήψεις και επιχειρηματικές νοοτροπίες. Αν κάτι τέτοιο γινόταν σίγουρα ένα θα ήταν το αποτέλεσμα της διαβούλευσης.
Λάθος κυρίες και κύριοι της νομοθετικής εξουσίας, αλλά και της εκτελεστικής, επιβάλλεται την αποξήλωση των πινακίδων που κάθετα είναι τοποθετημένες στα καταστήματα των επαγγελματιών αυτής και μόνον της πόλης. Της Κομοτηνής μας. Μέγα λάθος, και ο καιρός που περνά σας χρεώνει το λάθος ως τραγικό. Ας μην μας τρομάζει η τραγικότητα, ούτε να μην την λάβουμε ως μελό έκδοση ηττοπάθειας. Τραγικές είναι η φιγούρες συναδέλφων επαγγελματιών, εμπόρων, βιοτεχνών, ανθρώπων που με ένα μικρομάγαζο στοχεύουν, τίμια, σε ένα μεροκάματο.
Δεν απολαμβάνουν ζέστη και πολυτελή γραφεία, αλλά κρύο, αντίξοες συνθήκες ωραρίου εργασίας και μοναδική απαξίωση για την καινοτομία από την ελληνική πολιτεία. Δεν ασχολούνται όλη την μέρα για το πόσα χρήματα θα εξοικονομήσουν από περιορισμό λαθών και από ενισχυτικές –τάχα - δράσεις εργασίας. Έχουν κάνει όμως διατριβή πάνω σε άπειρα φορολογικά νομοσχέδια και σε ισάριθμες ασφαλιστικές ακροβασίες πολιτικών και επιφανών επίδοξων εργατολόγων!
Ακόμη και αν δούμε την υπόλοιπη Ελλάδα, ως παραβίαση. Ακόμη και αν θεωρήσουμε πως εμείς εδώ στην Κομοτηνή είμαστε οι σωστοί, οι τίμιοι και οι εντός δικαίου εργαζόμενοι, με τους άρχοντες που μας …έτυχαν, θα πρέπει να θεωρήσουμε την υπόλοιπη Ελλάδα παράνομη. Μα και έτσι να είναι, ένας νόμος που παραβιάζεται συχνά, ε ! είναι ένας κακός νόμος. Δεν πρέπει να οδηγηθούμε σε ατραπούς της οριακής αίσθησης της ισοπολιτείας. Αν δηλαδή πιστέψουμε πως περισσότεροι νόμοι, λιγότερη δικαιοσύνη, ίσως προκαλέσουμε το δημόσιο αίσθημα ή ακόμη και την κλήση σε απολογία για μια ομαλότητα που ακροθιγώς και επιμελώς δυναμιτίζεται.
Οφείλουμε ωστόσο να πιστέψουμε στον Σόλωνα, αρχαίο νομοθέτη και φιλόσοφο, ο οποίος έγραφε : Η καλύτερη διακυβέρνηση είναι εκείνη που ο λαός υπακούει στους άρχοντες και οι άρχοντες στους νόμους. Από τότε όμως έχουν αλλάξει πάρα. Δεν εννοούσε σαφέστατα ο Σόλων εκείνης της εποχής, το 600 π.Χ., τον σημερινό πολιτικό που μη θέλοντας να λερώσει το προφίλ του, βγαίνει με περίσσια δύναμη και φωνή, επικαλείται τον νόμο, για τον οποίο έχουμε ανοίξει την κουβέντα αυτή και …ξηλώνει. πινακίδες κάθετες στα καταστήματα, για το φόβο τυχόν ατυχημάτων. Υπερφίαλα ανούσιο, αποδεδειγμένα σκληρό για τους επιχειρηματίες.
Η λογική της μερικής ή στοχευόμενης αποξήλωσης δεν υφίσταται παρόλο που έγιναν προσπάθειες να κατηγορηθούν οι συνάδελφοι για κάτι παρόμοιο στη λογική του διαίρει και βασίλευε. Στην Κομοτηνή έγινε η μεγαλύτερη κινητοποίηση και στα χωριά του Δήμου επιτρέπεται να υπάρχουν πινακίδες, ταμπέλες, βελάκια, φωτάκια. Ω! υποκρισία και αδιαφορία. Μα τόσο περιορισμένης ανταποκρισιμότητας μέτρα, νόμοι ;
Να επιδείξουμε τι, σε ποιους, με ποιόν τρόπο και γιατί τώρα ;
Ας πιαστούμε από αυτό το τελευταίο. Γιατί αυτήν την χρονική στιγμή της κρίσης ; Της με στοιχεία πτωτικής πορείας των καταστημάτων ;
Όχι πολλά, ατελείωτα τα ερωτήματα, τα οποία όμως μόνο μας πληγώνουν. Όσο τα επικαιροποιούμε τόσο μας καταδεικνύουν ότι κανένας δεν μας υπολογίζει. Κανένας δεν μας σέβεται. Το ουσιαστικότερο όμως όλων είναι πως κανένας δεν μας φοβάται. Εμάς, την επιχειρηματική κοινότητα. Τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις που θέλουμε με την τίμια, προσωπική και γιγάντια προσπάθειά μας, να σταθούμε στυλοβάτες ενός συστήματος αρχών και αξιών. Εμείς οι επαγγελματίες, απόλυτα απαραίτητο συστατικό στοιχείο της κοινωνικής συνοχής αυτού του τόπου, να μπορούμε να δραστηριοποιούμαστε σε ένα κράτος δικαίου. Τουλάχιστον.
Δεν επιζητούμε την τέλεια διαχείριση, απλά απαιτούμε τα βασικά. Να αρχίσουν ορισμένοι, να σκέφτονται. Ναι, πολύ σωστά διαβάσατε, ναι, να αρχίσουν ορισμένοι να σκέφτονται. Όχι κάτι δύσκολο και εξωπραγματικό. Αντίθετα, κάτι απλό και συνάμα ωραίο. Την επιχειρηματικότητα που τους συντηρεί. Δεν γίνεται να υπάρχουν δημόσιοι λειτουργοί, που μέσα από τα γραφεία, με προμετωπίδα τα χοντρά βιβλία των νόμων και τις εγκυκλίους και τις ερμηνείες τους, να θέλουν να επιβάλουν ..«αδικία»! Δεν δέχεται η κοινότητα που μπορούμε να εκφράσουμε με τόλμη και σύνεση, να της επιβάλλουν κάτι για το οποίο ποτέ μα ποτέ δεν ρωτήθηκε.
Φτάνουν πια οι από μηχανής Θεοί. Φτάνουν οι σωτήρες. Επιζητούμε ανθρώπους σε πόστα, σε θέσεις και σε καρέκλες που να πιστεύουν πως οι άνθρωποι θέλησαν και θέλουν να συναθροίζονται σε πόλεις για να ζούνε όλοι μαζί και να βοηθούν ο ένας τον άλλον. Όχι ανθρώπους που νομίζουν πως η ελάχιστη εξουσία που απολαμβάνουν μόνο για σήμερα, τους δίνει το δικαίωμα να τιμωρούν οικογένειες, επιχειρήσεις, ανθρώπους, ζωές.
Σημαντική θεωρούμε πάντως την συνεισφορά μας στην όποια προσπάθεια γίνει, εάν γίνει, για την εκ βάθρων αναθεώρηση του όλου σκηνικού εκφοβισμού και υποδούλωσης των επαγγελματιών. Είμαστε εδώ, θέτουμε τους εαυτούς μας, τις επιχειρήσεις μας, θεματοφύλακες σε μια προσπάθεια για την εύρυθμη λειτουργία μιας πολιτείας η οποία όμως θα μας υπολογίζει. Θα μας καλέσει, θα μας ακούσει, θα μας βοηθήσει και τελικά ως οφείλει, θα μας υπηρετήσει. Έχουμε ιδέες, έχουμε δυναμική. Θέλουμε ανάπτυξη, μπορούμε να συνδράμουμε.
Τέλος μιας και δεν μπορούμε να επενδύσουμε στην συλλογικότητά μας, τον φόβο που πριν λίγο διαβάσατε, τουλάχιστον αξιώνουμε να μας υπολογίζουν για την αξιοπρέπειά μας, την δυναμική μας και την οξυδέρκειά μας σε ότι αφορά την διαχείριση μικρών και μεγάλων επιχειρήσεων. Άλλωστε η επιχειρηματική κοινότητα, μαζί με την εργατική τάξη με την οποία συνεργάζεται αποτελεί την πλειοψηφία του Ελληνικού λαού.
Επιτέλους ας ενσκήψουμε στους πολλούς, ας ισορροπήσουμε την πλειοψηφία. Είναι μια ακόμη ευκαιρία, στη δύσκολη εποχή που ζούμε, να αποδείξουμε πως οι λίγοι και ευνοημένοι τόσα χρόνια θα πρέπει να συρθούν προς το σωστό και το δίκαιο. Οφείλει η ευνομούμενη πολιτεία να το φροντίσει και να το επιβάλλει εάν χρειαστεί.
Μιχάλης Βεζυριαννίδης
• Πρόεδρος Ομοσπονδίας Επαγγελματικών, Βιοτεχνικών και Εμπορικών Σωματείων Νομού Ροδόπης
• Οικονομικός Επόπτης Επαγγελματικού και Βιοτεχνικού Επιμελητηρίου Νομού Ροδόπης
Μέρες χαράς, ξεκούρασης και καταναλωτισμού αυτές των χριστουγεννιάτικων εορτών. Παιδικά χαμόγελα, ανεπιτήδευτα ματάκια επιζητούν δώρα, σχολική ανεμελιά, οικογενειακές στιγμές και ζεστές αληθινές αγκαλιές. Γονείς με μυριάδες υποχρεώσεις και απίστευτη δύναμη ψυχής, εγκλωβισμένοι στις επιλογές τους, προσπαθούν καθημερινά να ισορροπήσουν ιδέες, αξίες και στραβοτιμονιές. Ρισκάρουν, τολμούν, μελετούν και οριοθετούν την οικογενειακή τους γαλήνη με βάση τον προγραμματισμό τους και την στοχοθέτηση τους. Τα δεδομένα συγκεκριμένα, η προοπτική λίγο έως πολύ διαφαίνεται, απομένει η προσχώρηση στο όνειρο να γίνει ομαλά χωρίς κλυδωνισμούς και αντιδράσεις.
Αρωγοί στην προσπάθεια των μάχιμων 40άρηδων και μεγαλύτερων γονιών οι γιαγιάδες και οι παππούδες, που με την λιγοστή ή καλύτερα την κουτσουρεμένη σύνταξη, με όποια δύναμη διαθέτουν προστρέχουν για βοήθεια. Με την πείρα τους, την σοφία και την ηρεμία που τους προσδίδουν τα γκρίζα τους μαλλιά, νουθετούν και σηματοδοτούν αισιοδοξία.
Μια σοφία που αποτελεί απαύγασμα την ζωής. Μιας ζωής που ηλικιακά προδίδει πολέμους, πείνες, κακουχίες και πάντα αντιξοότητες. Τα σημερινά δύσκολα χρόνια για τους ηλικιωμένους μοιάζουν μικρή δυσκολία, ελάχιστη φουρτούνα στα βιώματα και τις αναμνήσεις τους. Δεν έχουν μελετήσει βιβλία, τόμους και νόμους. Δεν γνωρίζουν την αιτία και το αιτιατό. Δεν αποτελούν μέρος του σύγχρονου ηλεκτρονικού τρόπου διαβίωσης και επικοινωνίας. Είναι όμως αφοπλιστικά πρακτικοί άνθρωποι. Μοναδικά και προκλητικά μερικές φορές πραγματιστές. Ρεαλιστές με την χειροπιαστή έννοια του όρου. Δεν κρίνουν, δεν εντυπωσιάζονται εύκολα, αλλά τολμούν με πλάτη την σιγουριά των 60 και άνω χρόνων τους. Τολμούν να καυτηριάσουν συμπεριφορές και νοοτροπίες. Αξίες και ισονομία. Το κάνουν σήμερα αυτό. Στην κρίση που ζούμε. Γνωρίζουν καλά πως μετά το όριο της πείνας, πλούσιοι και φτωχοί είναι ακριβώς το ίδιο.
Δεν αποτελεί πρωτοτυπία ούτε καν νεοτερισμό, τέτοιες μέρες γονείς, παππούδες με εγγόνια, αφήνοντας πίσω τους σκοτούρες και αμηχανίες να εκδράμουν ανά την Ελλάδα και μόνο. Μέχρι εκεί που φτάνει η βενζίνη του καθενός. Η δύναμή του, η αγοραστική αλλά και αυτή που μπορεί να προβλέψει πως θα του χρειαστεί στο τόπο που επισκέπτεται. Γειτονικές πόλεις έχουν φροντίσει να σχηματοποιήσουν σειρήνες και θέλγητρα για να απολάβουν κόσμο, χρήμα, δόξα και υστεροφημία. Και εδώ αρχίζει το παράδοξο, το οξύμωρο. Το άδικο και το άνισα χρεωμένο μόνο σε εμάς.
Να μην απευθυνθούμε στην φύση και ας μην δωροδοκήσουμε την επιείκεια της. Η φύση δεν έκανε τίποτα ίσο. Αντίθετα, ο κυρίαρχος νόμος της είναι η ιεράρχηση και η εξάρτηση. Κάπου εδώ, μάλλον θα ανήκουμε και όλοι εμείς. Οι κάτοικοι της πόλης αυτής. Της Κομοτηνής. Από κάπου θα εξαρτόμαστε. Αλήθεια, ιεραρχικά είμαστε ίσοι, εμείς εδώ στην Κομοτηνή ; Σε αυτόν τον ευλογημένο τόπο ; Ρητορικό το ερώτημα, ουσιαστικό όμως και χρήζει ανάλυσης και ειδίκευσης.
Όταν όλη, μα όλη η Ελλάδα και δεν δέχεται η επιχειρηματική κοινότητα αντίρρηση επί αυτού, μπορεί και διαφημίζει όπου και όποτε θέλει την επαγγελματική της δραστηριότητα, εμείς εδώ κωφεύουμε. Εθελοτυφλούμε, στρουθοκαμηλίζουμε, προφασιζόμενοι λόγους, νόμους, αιτίες και φοβικά σύνδρομα. Αναφέρθηκε πριν η σοφία των γηραιότερων και σίγουρα δεν αποτελεί προϊόν δικής τους μεθόδευσης. Εκτενώς παρατέθηκε από το γράφοντα, παραπάνω, ο σεβασμός και η πίστη σε αυτούς τους ανθρώπους με την πείρα και την αξιοσύνη, λόγω ηλικίας. Πόσο πιο εύκολα ο νομοθέτης θα μπορούσε να αφουγκραστεί την κοινωνία, να την εκφράσει και εν τέλει να την υπηρετήσει, εάν πολύ απλά ρωτούσε, συζητούσε και με τους εμπλεκόμενους φορείς. Αυτούς για τους οποίους θα γίνει ο όποιος νόμος. Αυτούς που στο διάβα της ζωής τους είδαν, άκουσαν και έμαθαν αντιλήψεις και επιχειρηματικές νοοτροπίες. Αν κάτι τέτοιο γινόταν σίγουρα ένα θα ήταν το αποτέλεσμα της διαβούλευσης.
Λάθος κυρίες και κύριοι της νομοθετικής εξουσίας, αλλά και της εκτελεστικής, επιβάλλεται την αποξήλωση των πινακίδων που κάθετα είναι τοποθετημένες στα καταστήματα των επαγγελματιών αυτής και μόνον της πόλης. Της Κομοτηνής μας. Μέγα λάθος, και ο καιρός που περνά σας χρεώνει το λάθος ως τραγικό. Ας μην μας τρομάζει η τραγικότητα, ούτε να μην την λάβουμε ως μελό έκδοση ηττοπάθειας. Τραγικές είναι η φιγούρες συναδέλφων επαγγελματιών, εμπόρων, βιοτεχνών, ανθρώπων που με ένα μικρομάγαζο στοχεύουν, τίμια, σε ένα μεροκάματο.
Δεν απολαμβάνουν ζέστη και πολυτελή γραφεία, αλλά κρύο, αντίξοες συνθήκες ωραρίου εργασίας και μοναδική απαξίωση για την καινοτομία από την ελληνική πολιτεία. Δεν ασχολούνται όλη την μέρα για το πόσα χρήματα θα εξοικονομήσουν από περιορισμό λαθών και από ενισχυτικές –τάχα - δράσεις εργασίας. Έχουν κάνει όμως διατριβή πάνω σε άπειρα φορολογικά νομοσχέδια και σε ισάριθμες ασφαλιστικές ακροβασίες πολιτικών και επιφανών επίδοξων εργατολόγων!
Ακόμη και αν δούμε την υπόλοιπη Ελλάδα, ως παραβίαση. Ακόμη και αν θεωρήσουμε πως εμείς εδώ στην Κομοτηνή είμαστε οι σωστοί, οι τίμιοι και οι εντός δικαίου εργαζόμενοι, με τους άρχοντες που μας …έτυχαν, θα πρέπει να θεωρήσουμε την υπόλοιπη Ελλάδα παράνομη. Μα και έτσι να είναι, ένας νόμος που παραβιάζεται συχνά, ε ! είναι ένας κακός νόμος. Δεν πρέπει να οδηγηθούμε σε ατραπούς της οριακής αίσθησης της ισοπολιτείας. Αν δηλαδή πιστέψουμε πως περισσότεροι νόμοι, λιγότερη δικαιοσύνη, ίσως προκαλέσουμε το δημόσιο αίσθημα ή ακόμη και την κλήση σε απολογία για μια ομαλότητα που ακροθιγώς και επιμελώς δυναμιτίζεται.
Οφείλουμε ωστόσο να πιστέψουμε στον Σόλωνα, αρχαίο νομοθέτη και φιλόσοφο, ο οποίος έγραφε : Η καλύτερη διακυβέρνηση είναι εκείνη που ο λαός υπακούει στους άρχοντες και οι άρχοντες στους νόμους. Από τότε όμως έχουν αλλάξει πάρα. Δεν εννοούσε σαφέστατα ο Σόλων εκείνης της εποχής, το 600 π.Χ., τον σημερινό πολιτικό που μη θέλοντας να λερώσει το προφίλ του, βγαίνει με περίσσια δύναμη και φωνή, επικαλείται τον νόμο, για τον οποίο έχουμε ανοίξει την κουβέντα αυτή και …ξηλώνει. πινακίδες κάθετες στα καταστήματα, για το φόβο τυχόν ατυχημάτων. Υπερφίαλα ανούσιο, αποδεδειγμένα σκληρό για τους επιχειρηματίες.
Η λογική της μερικής ή στοχευόμενης αποξήλωσης δεν υφίσταται παρόλο που έγιναν προσπάθειες να κατηγορηθούν οι συνάδελφοι για κάτι παρόμοιο στη λογική του διαίρει και βασίλευε. Στην Κομοτηνή έγινε η μεγαλύτερη κινητοποίηση και στα χωριά του Δήμου επιτρέπεται να υπάρχουν πινακίδες, ταμπέλες, βελάκια, φωτάκια. Ω! υποκρισία και αδιαφορία. Μα τόσο περιορισμένης ανταποκρισιμότητας μέτρα, νόμοι ;
Να επιδείξουμε τι, σε ποιους, με ποιόν τρόπο και γιατί τώρα ;
Ας πιαστούμε από αυτό το τελευταίο. Γιατί αυτήν την χρονική στιγμή της κρίσης ; Της με στοιχεία πτωτικής πορείας των καταστημάτων ;
Όχι πολλά, ατελείωτα τα ερωτήματα, τα οποία όμως μόνο μας πληγώνουν. Όσο τα επικαιροποιούμε τόσο μας καταδεικνύουν ότι κανένας δεν μας υπολογίζει. Κανένας δεν μας σέβεται. Το ουσιαστικότερο όμως όλων είναι πως κανένας δεν μας φοβάται. Εμάς, την επιχειρηματική κοινότητα. Τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις που θέλουμε με την τίμια, προσωπική και γιγάντια προσπάθειά μας, να σταθούμε στυλοβάτες ενός συστήματος αρχών και αξιών. Εμείς οι επαγγελματίες, απόλυτα απαραίτητο συστατικό στοιχείο της κοινωνικής συνοχής αυτού του τόπου, να μπορούμε να δραστηριοποιούμαστε σε ένα κράτος δικαίου. Τουλάχιστον.
Δεν επιζητούμε την τέλεια διαχείριση, απλά απαιτούμε τα βασικά. Να αρχίσουν ορισμένοι, να σκέφτονται. Ναι, πολύ σωστά διαβάσατε, ναι, να αρχίσουν ορισμένοι να σκέφτονται. Όχι κάτι δύσκολο και εξωπραγματικό. Αντίθετα, κάτι απλό και συνάμα ωραίο. Την επιχειρηματικότητα που τους συντηρεί. Δεν γίνεται να υπάρχουν δημόσιοι λειτουργοί, που μέσα από τα γραφεία, με προμετωπίδα τα χοντρά βιβλία των νόμων και τις εγκυκλίους και τις ερμηνείες τους, να θέλουν να επιβάλουν ..«αδικία»! Δεν δέχεται η κοινότητα που μπορούμε να εκφράσουμε με τόλμη και σύνεση, να της επιβάλλουν κάτι για το οποίο ποτέ μα ποτέ δεν ρωτήθηκε.
Φτάνουν πια οι από μηχανής Θεοί. Φτάνουν οι σωτήρες. Επιζητούμε ανθρώπους σε πόστα, σε θέσεις και σε καρέκλες που να πιστεύουν πως οι άνθρωποι θέλησαν και θέλουν να συναθροίζονται σε πόλεις για να ζούνε όλοι μαζί και να βοηθούν ο ένας τον άλλον. Όχι ανθρώπους που νομίζουν πως η ελάχιστη εξουσία που απολαμβάνουν μόνο για σήμερα, τους δίνει το δικαίωμα να τιμωρούν οικογένειες, επιχειρήσεις, ανθρώπους, ζωές.
Σημαντική θεωρούμε πάντως την συνεισφορά μας στην όποια προσπάθεια γίνει, εάν γίνει, για την εκ βάθρων αναθεώρηση του όλου σκηνικού εκφοβισμού και υποδούλωσης των επαγγελματιών. Είμαστε εδώ, θέτουμε τους εαυτούς μας, τις επιχειρήσεις μας, θεματοφύλακες σε μια προσπάθεια για την εύρυθμη λειτουργία μιας πολιτείας η οποία όμως θα μας υπολογίζει. Θα μας καλέσει, θα μας ακούσει, θα μας βοηθήσει και τελικά ως οφείλει, θα μας υπηρετήσει. Έχουμε ιδέες, έχουμε δυναμική. Θέλουμε ανάπτυξη, μπορούμε να συνδράμουμε.
Τέλος μιας και δεν μπορούμε να επενδύσουμε στην συλλογικότητά μας, τον φόβο που πριν λίγο διαβάσατε, τουλάχιστον αξιώνουμε να μας υπολογίζουν για την αξιοπρέπειά μας, την δυναμική μας και την οξυδέρκειά μας σε ότι αφορά την διαχείριση μικρών και μεγάλων επιχειρήσεων. Άλλωστε η επιχειρηματική κοινότητα, μαζί με την εργατική τάξη με την οποία συνεργάζεται αποτελεί την πλειοψηφία του Ελληνικού λαού.
Επιτέλους ας ενσκήψουμε στους πολλούς, ας ισορροπήσουμε την πλειοψηφία. Είναι μια ακόμη ευκαιρία, στη δύσκολη εποχή που ζούμε, να αποδείξουμε πως οι λίγοι και ευνοημένοι τόσα χρόνια θα πρέπει να συρθούν προς το σωστό και το δίκαιο. Οφείλει η ευνομούμενη πολιτεία να το φροντίσει και να το επιβάλλει εάν χρειαστεί.
Μιχάλης Βεζυριαννίδης
• Πρόεδρος Ομοσπονδίας Επαγγελματικών, Βιοτεχνικών και Εμπορικών Σωματείων Νομού Ροδόπης
• Οικονομικός Επόπτης Επαγγελματικού και Βιοτεχνικού Επιμελητηρίου Νομού Ροδόπης
Πηγή Ο Χρόνος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου