Άνοιξε πριν λίγες μέρες και πάλι το θέμα των πινακίδων στα καταστήματα της πόλης μας. Πινακίδες, που έρχονται να βοηθήσουν εν μέσω κρίσης την επιχειρηματικότητα.
Ο ρόλος τους τυπικός αλλά και ουσιαστικός. Αναγκαίος αλλά και χαριτωμένος μερικές φορές. Έξυπνος αλλά και ελκυστικός. Είναι η φτηνή διαφήμιση των καταστημάτων. Την ακριβή την ξέρουμε όλοι εμείς που την πληρώνουμε. Την πινακίδα των καταστημάτων μας, όμως την τοποθετούμε μία ( συνήθως ) φορά και αποτελεί συνοδευτικό της δράσης και της προσπάθειάς μας.
Τώρα πάλι τι έφταιξε ; Ο μικροεπαγγελματίας, ο αυτοαπασχολούμενος που ενδεχόμενος ακόμη την χρωστάει την πινακίδα. Δεν την έχει ξεπληρώσει σε έναν συνάδελφό του επαγγελματία για να ρίξει έτσι νερό στον μύλο της κίνησης χρήματος στην αγορά.
Φταίει που έβαλε μια πινακίδα ; Μία ταμπέλα να διαφημίζει την επιχείρησή του ;
Μάλλον ενοχλούν την αισθητική κάποιων οι ξενόγλωσσες πινακίδες. Ως εκ τούτου είμαστε μια τριτοκοσμική χώρα ή γίναμε Αγγλία ή Γαλλία ή Τουρκία ;
Την Αγγλία αλλά και την Γαλλία την διοικούν άνθρωποι μορφωμένοι και σπουδαίοι. Ικανοί να λύσουν τέτοιου είδους θέματα εσωτερικά χωρίς παρενέργειες και αψιμαχίες. Ακόμη και αν δεν είναι έτσι θεωρείται βέβαιο πως μετά από διαβούλευση και συνεργασία, τα ζητήματα που άπτονται της επιχειρηματικότητας λύνονται άμεσα και από ιθύνοντες. Στην Τουρκία, η πειθαρχία η οποία αποπνέεται στη διοίκηση του κράτους, δεν σκέφτεται κανείς ότι υφίσταται ζήτημα πινακίδων στα καταστήματα. Το βλέπουμε άλλωστε όλοι μας, που τυχαίνει να επισκεφτούμε τη γείτονα.
Σε κάθε περίπτωση ότι και αν είμαστε, ότι και αν γίναμε οι διοικούντες μας έφεραν εδώ που μας έφεραν. Κάποιοι διοικούν αυτόν τον τόπο τόσα χρόνια. Δεν μπορεί ο επαγγελματίας να άγεται και να φέρεται ως αντικείμενο προσοδοφόρο και κομματικά επικερδές. Δεν το επιτρέπει η επιχειρηματική κοινότητα. Στην περίπτωση που θεωρήσουμε πως μέχρι τώρα το επέτρεπε, πάει, τελείωσαν τα ψέματα. Τέλος η πλάκα. Παρατράβηξε το αστείο. Γελάσατε, γελάσατε, δεν γελάσαμε.
Πλέον πρέπει να μας ακούν οι υπεύθυνοι. Εμάς τους επαγγελματίες, τις ενώσεις μας, την δύναμή μας. Τα σωματεία και τους συλλόγους μας. Την αυτοκυριαρχία μας και την αυτοδιάθεσή μας την έχουμε ΠΛΕΟΝ τοποθετήσει πολύ ψηλά. Τόσο ψηλά που θα είναι στο διηνεκές αναγκασμένοι όλοι όσοι θέλουν να μιλήσουν για εμάς να μας σέβονται, να μας ρωτούν και στην συνέχεια να μεταφέρουν το απαύγασμα των αιτημάτων μας προς τα κέντρα λήψης αποφάσεων.
Το πρώτο επίπεδο σοβαρότητας είναι η παραμονή των πινακίδων.
Αυτό θέτουμε ως στόχο. Αυτό είναι το ζητούμενο.
Για να ενοχλήσει μια πινακίδα πρέπει να υπάρχει. Όταν δεν υπάρχει δεν ενοχλεί και κυρίως δεν παρεμβαίνει στην ανώτατη αισθητική κάποιων. Η ανωτερότητα και το αίσθημα της προσβολής, όψιμα διατυμπανίζεται. Γενεσιουργά πως δημιουργείται δεν μας το παρέθεσε κανείς.
Που είναι η ευαισθησία των συνδημοτών μας, όταν όλοι οι επαγγελματίες της πόλης αυτής και μόνο, της Κομοτηνής μας, αναγκάστηκαν να ξηλώσουν, να πετάξουν, να κατεβάσουν τις επιγραφές τους ;
Σε όλη την Ελλάδα όπου όλοι μας έχουμε ένα παιδί που σπουδάζει, μία θεία, έναν συγγενή και ταξιδεύουμε, βλέπουμε παντού πινακίδες. Ακόμη και μέσα στο δρόμο πινακίδες, βέλη και φωτάκια. Να αναβοσβήνουν και να διαλαλούν την πραμάτεια τους. Οι Έλληνες ευρηματικοί όπως πάντα χρησιμοποιούν την απέναντι πλαγιά του λόφου, την βάρκα στο λιμάνι, το αερόστατο, το δέντρο, την παραδοσιακή ενδυμασία για να διαφημίσουν την επιχείρησή τους. Λογικό, θεμιτό και τίμιο.
Η προηγούμενη δημοτική αρχή της Κομοτηνής προσπάθησε με κάθε έννομο τρόπο, με συζήτηση και με καλοσύνη να εφαρμόσει τον νόμο. Έναν νόμο που ούτε η ίδια δημιούργησε αλλά ούτε και στην πλειοψηφία της, ήθελε. Με συναίνεση, με νηφαλιότητα και πάνω από όλα χωρίς αυτόκλητους σωτήρες εφάρμοσε ότι ο κύριος Εισαγγελέας της όρισε να κάνει. Και καλά έκανε. Πολύ καλά έκανε. Τίμια και ειλικρινά.
Δεν ζήτησε ο επιχειρηματικός κόσμος, ποτέ, να πάει κανένας δημοτικός άρχοντας φυλακή για τα συμφέροντά των καταστηματαρχών. Ζητήσαμε ως οφείλαμε να μπορούμε να συνεχίσουμε να έχουμε τοποθετημένες τις πινακίδες στα καταστήματά μας κάθετα όπως σε όλο τον κόσμο, πλέον. Όχι μόνο στην περιφέρεια της Ελλάδας, σε όλο τον κόσμο.
Δεν τέθηκε θέμα για την ονοματολογία των πινακίδων. Άλλοι φορείς με ευσυνειδησία ενημερώνουν τους επαγγελματίες που ξεκινούν μια δραστηριότητα, πως απαγορεύεται να αναγράφεται σε ξένη γλώσσα η επωνυμία ή οι υπηρεσίες και τα προϊόντα που προσφέρουν. Τα επιμελητήρια έχουν αναλάβει αυτόν τον ρόλο και είναι πασιφανές πως η εφαρμογή του έχει να κάνει και με την ευθύνη που ο καθένας από εμάς αντιλαμβάνεται την δράση του. Οφείλουμε να αναγνωρίζουμε και τα δικά μας λάθη ή παραλείψεις.
Ο προηγούμενος Δήμαρχος έπραξε σωστά και δίκαια. Έντιμα και μέσα στα πλαίσια της νομιμότητας. Δημιούργησε πλέγμα προστασίας για τους επαγγελματίες. Εξάντλησε τα χρονικά περιθώρια που ο Εισαγγελέας του είχε θέσει, προς όφελος των καταστηματαρχών. Συνεχίζω να αναφέρομαι στις κάθετες πινακίδες. Στο πρώτο επίπεδο σοβαρότητας. Αναφέρομαι στο θέμα αυτό και το δένω με την υπερβολή των ξενόγλωσσων πινακίδων άμεσα και κατηγορηματικά.
Τότε αλλά και τώρα κάποιοι πολύ, μα πάρα πολύ ευαίσθητοι συνδημότες μας κατήγγειλαν συναδέλφους επαγγελματίες τόσο για τις κάθετες πινακίδες, όσο και για τις ξενόγλωσσες πινακίδες.
Δεν περιορίστηκαν στο καφενείο, στην πλατεία, στο γήπεδο, στο συμβούλιο, στη γειτονιά. Όχι, δεν έμειναν εκεί. Πήραν φωτογραφικές μηχανές και άμεσα βρήκαν πειστήρια και έτρεξαν στους δικαστές και εισαγγελείς. Να καταγγείλουν τους παράνομους, τους εγκληματίες.
Χωρίς ίχνος ντροπής επικαλέσθηκαν την αισθητική τους. Αισθανόταν κατάφορα θιγμένοι που ένας συνάδελφος επαγγελματίας συμπλήρωσε στην πινακίδα του και στην τουρκική γλώσσα την δραστηριότητά του.
Υποκρισία και ανοησία. Μεγαλείο ανάλγητης συμπεριφοράς έναντι των συνανθρώπων επαγγελματιών που δοκιμάζονται από την ύφεση της αγοράς.
Δεν ζήτησε κανένας το παράνομο και το άδικο. Αναφέρθηκε και πριν, τον νόμο και στις δύο περιπτώσεις μας τον γνωρίζουν τα επιμελητήρια της χώρας. Το γνωρίζουμε, το επιδιώκουμε και εμείς οι ίδιοι. Όταν όμως συγκρινόμαστε με άλλους όμορους και όχι μόνο νομούς και βλέπουμε ανοχή τόσο από τη διοίκηση του Δήμου, όσο και από τους συνανθρώπους, περιμένουμε και εμείς εδώ στην πόλη μας, το αυτονόητο.
Ένα αυτονόητο που εδώ δεν υπάρχει.
Εδώ σε αυτή την πόλη ο στόχος και η επιδίωξη είναι να μην προκόψει ο γείτονας, ο διπλανός, ο φίλος, ο καλύτερος.
Μόνοι μας καταστρέφουμε ότι δημιουργούμε. Αναλωνόμαστε, ώπα, ώπα συγνώμη έκανα λάθος. Το ξαναγράφω για να μην παρεξηγηθώ και για να διαχωρίσω τη θέση μου. Τη θέση μας.
Μόνοι τους κάποιοι πάνε να καταστρέψουν ότι δημιουργούμε. Αναλώνονται στα μικρά, τα μίζερα και αφήνουν στην άκρη τα δυνατά και τα ελπιδοφόρα.
Ένδυα, μοναξιά και εσωστρέφεια. Τους χαρακτηρίζει και τους την επιστρέφουμε.
Κουραστήκαμε από τους προστάτες. Τους μικρούς και τους λίγους.
Αναζητούμε ένωση δυνάμεων, όχι κραυγές εντυπωσιασμού.
Θέλουμε ισχυροποίηση της θέσης μας, όχι ευτελισμό.
Παρακαλούμε πολύ ας μείνουμε στο πρώτο επίπεδο σοβαρότητας.
Να ορίζουμε εμείς την ατζέντα της συζήτησης. Για εμάς, με εμάς.
Κλείνοντας θα πρέπει να αναφερθεί πως το δεύτερο από τα δύο κουπιά της βάρκας της επιχειρηματικότητας στην πόλη μας, το κρατά ο Γιώργος ο Πετρίδης.
Όποτε πρέπει, ξέρει, πως μπορεί να ορίσει συντεταγμένες για κοινή πορεία.
Έχει κύμα και είναι δυνατό και ύπουλο. Δεν φοβόμαστε να ζητήσουμε βοήθεια.
Ας φοβούνται όμως όσοι τοπικά το προκαλούν.
Ο ρόλος τους τυπικός αλλά και ουσιαστικός. Αναγκαίος αλλά και χαριτωμένος μερικές φορές. Έξυπνος αλλά και ελκυστικός. Είναι η φτηνή διαφήμιση των καταστημάτων. Την ακριβή την ξέρουμε όλοι εμείς που την πληρώνουμε. Την πινακίδα των καταστημάτων μας, όμως την τοποθετούμε μία ( συνήθως ) φορά και αποτελεί συνοδευτικό της δράσης και της προσπάθειάς μας.
Τώρα πάλι τι έφταιξε ; Ο μικροεπαγγελματίας, ο αυτοαπασχολούμενος που ενδεχόμενος ακόμη την χρωστάει την πινακίδα. Δεν την έχει ξεπληρώσει σε έναν συνάδελφό του επαγγελματία για να ρίξει έτσι νερό στον μύλο της κίνησης χρήματος στην αγορά.
Φταίει που έβαλε μια πινακίδα ; Μία ταμπέλα να διαφημίζει την επιχείρησή του ;
Μάλλον ενοχλούν την αισθητική κάποιων οι ξενόγλωσσες πινακίδες. Ως εκ τούτου είμαστε μια τριτοκοσμική χώρα ή γίναμε Αγγλία ή Γαλλία ή Τουρκία ;
Την Αγγλία αλλά και την Γαλλία την διοικούν άνθρωποι μορφωμένοι και σπουδαίοι. Ικανοί να λύσουν τέτοιου είδους θέματα εσωτερικά χωρίς παρενέργειες και αψιμαχίες. Ακόμη και αν δεν είναι έτσι θεωρείται βέβαιο πως μετά από διαβούλευση και συνεργασία, τα ζητήματα που άπτονται της επιχειρηματικότητας λύνονται άμεσα και από ιθύνοντες. Στην Τουρκία, η πειθαρχία η οποία αποπνέεται στη διοίκηση του κράτους, δεν σκέφτεται κανείς ότι υφίσταται ζήτημα πινακίδων στα καταστήματα. Το βλέπουμε άλλωστε όλοι μας, που τυχαίνει να επισκεφτούμε τη γείτονα.
Σε κάθε περίπτωση ότι και αν είμαστε, ότι και αν γίναμε οι διοικούντες μας έφεραν εδώ που μας έφεραν. Κάποιοι διοικούν αυτόν τον τόπο τόσα χρόνια. Δεν μπορεί ο επαγγελματίας να άγεται και να φέρεται ως αντικείμενο προσοδοφόρο και κομματικά επικερδές. Δεν το επιτρέπει η επιχειρηματική κοινότητα. Στην περίπτωση που θεωρήσουμε πως μέχρι τώρα το επέτρεπε, πάει, τελείωσαν τα ψέματα. Τέλος η πλάκα. Παρατράβηξε το αστείο. Γελάσατε, γελάσατε, δεν γελάσαμε.
Πλέον πρέπει να μας ακούν οι υπεύθυνοι. Εμάς τους επαγγελματίες, τις ενώσεις μας, την δύναμή μας. Τα σωματεία και τους συλλόγους μας. Την αυτοκυριαρχία μας και την αυτοδιάθεσή μας την έχουμε ΠΛΕΟΝ τοποθετήσει πολύ ψηλά. Τόσο ψηλά που θα είναι στο διηνεκές αναγκασμένοι όλοι όσοι θέλουν να μιλήσουν για εμάς να μας σέβονται, να μας ρωτούν και στην συνέχεια να μεταφέρουν το απαύγασμα των αιτημάτων μας προς τα κέντρα λήψης αποφάσεων.
Το πρώτο επίπεδο σοβαρότητας είναι η παραμονή των πινακίδων.
Αυτό θέτουμε ως στόχο. Αυτό είναι το ζητούμενο.
Για να ενοχλήσει μια πινακίδα πρέπει να υπάρχει. Όταν δεν υπάρχει δεν ενοχλεί και κυρίως δεν παρεμβαίνει στην ανώτατη αισθητική κάποιων. Η ανωτερότητα και το αίσθημα της προσβολής, όψιμα διατυμπανίζεται. Γενεσιουργά πως δημιουργείται δεν μας το παρέθεσε κανείς.
Που είναι η ευαισθησία των συνδημοτών μας, όταν όλοι οι επαγγελματίες της πόλης αυτής και μόνο, της Κομοτηνής μας, αναγκάστηκαν να ξηλώσουν, να πετάξουν, να κατεβάσουν τις επιγραφές τους ;
Σε όλη την Ελλάδα όπου όλοι μας έχουμε ένα παιδί που σπουδάζει, μία θεία, έναν συγγενή και ταξιδεύουμε, βλέπουμε παντού πινακίδες. Ακόμη και μέσα στο δρόμο πινακίδες, βέλη και φωτάκια. Να αναβοσβήνουν και να διαλαλούν την πραμάτεια τους. Οι Έλληνες ευρηματικοί όπως πάντα χρησιμοποιούν την απέναντι πλαγιά του λόφου, την βάρκα στο λιμάνι, το αερόστατο, το δέντρο, την παραδοσιακή ενδυμασία για να διαφημίσουν την επιχείρησή τους. Λογικό, θεμιτό και τίμιο.
Η προηγούμενη δημοτική αρχή της Κομοτηνής προσπάθησε με κάθε έννομο τρόπο, με συζήτηση και με καλοσύνη να εφαρμόσει τον νόμο. Έναν νόμο που ούτε η ίδια δημιούργησε αλλά ούτε και στην πλειοψηφία της, ήθελε. Με συναίνεση, με νηφαλιότητα και πάνω από όλα χωρίς αυτόκλητους σωτήρες εφάρμοσε ότι ο κύριος Εισαγγελέας της όρισε να κάνει. Και καλά έκανε. Πολύ καλά έκανε. Τίμια και ειλικρινά.
Δεν ζήτησε ο επιχειρηματικός κόσμος, ποτέ, να πάει κανένας δημοτικός άρχοντας φυλακή για τα συμφέροντά των καταστηματαρχών. Ζητήσαμε ως οφείλαμε να μπορούμε να συνεχίσουμε να έχουμε τοποθετημένες τις πινακίδες στα καταστήματά μας κάθετα όπως σε όλο τον κόσμο, πλέον. Όχι μόνο στην περιφέρεια της Ελλάδας, σε όλο τον κόσμο.
Δεν τέθηκε θέμα για την ονοματολογία των πινακίδων. Άλλοι φορείς με ευσυνειδησία ενημερώνουν τους επαγγελματίες που ξεκινούν μια δραστηριότητα, πως απαγορεύεται να αναγράφεται σε ξένη γλώσσα η επωνυμία ή οι υπηρεσίες και τα προϊόντα που προσφέρουν. Τα επιμελητήρια έχουν αναλάβει αυτόν τον ρόλο και είναι πασιφανές πως η εφαρμογή του έχει να κάνει και με την ευθύνη που ο καθένας από εμάς αντιλαμβάνεται την δράση του. Οφείλουμε να αναγνωρίζουμε και τα δικά μας λάθη ή παραλείψεις.
Ο προηγούμενος Δήμαρχος έπραξε σωστά και δίκαια. Έντιμα και μέσα στα πλαίσια της νομιμότητας. Δημιούργησε πλέγμα προστασίας για τους επαγγελματίες. Εξάντλησε τα χρονικά περιθώρια που ο Εισαγγελέας του είχε θέσει, προς όφελος των καταστηματαρχών. Συνεχίζω να αναφέρομαι στις κάθετες πινακίδες. Στο πρώτο επίπεδο σοβαρότητας. Αναφέρομαι στο θέμα αυτό και το δένω με την υπερβολή των ξενόγλωσσων πινακίδων άμεσα και κατηγορηματικά.
Τότε αλλά και τώρα κάποιοι πολύ, μα πάρα πολύ ευαίσθητοι συνδημότες μας κατήγγειλαν συναδέλφους επαγγελματίες τόσο για τις κάθετες πινακίδες, όσο και για τις ξενόγλωσσες πινακίδες.
Δεν περιορίστηκαν στο καφενείο, στην πλατεία, στο γήπεδο, στο συμβούλιο, στη γειτονιά. Όχι, δεν έμειναν εκεί. Πήραν φωτογραφικές μηχανές και άμεσα βρήκαν πειστήρια και έτρεξαν στους δικαστές και εισαγγελείς. Να καταγγείλουν τους παράνομους, τους εγκληματίες.
Χωρίς ίχνος ντροπής επικαλέσθηκαν την αισθητική τους. Αισθανόταν κατάφορα θιγμένοι που ένας συνάδελφος επαγγελματίας συμπλήρωσε στην πινακίδα του και στην τουρκική γλώσσα την δραστηριότητά του.
Υποκρισία και ανοησία. Μεγαλείο ανάλγητης συμπεριφοράς έναντι των συνανθρώπων επαγγελματιών που δοκιμάζονται από την ύφεση της αγοράς.
Δεν ζήτησε κανένας το παράνομο και το άδικο. Αναφέρθηκε και πριν, τον νόμο και στις δύο περιπτώσεις μας τον γνωρίζουν τα επιμελητήρια της χώρας. Το γνωρίζουμε, το επιδιώκουμε και εμείς οι ίδιοι. Όταν όμως συγκρινόμαστε με άλλους όμορους και όχι μόνο νομούς και βλέπουμε ανοχή τόσο από τη διοίκηση του Δήμου, όσο και από τους συνανθρώπους, περιμένουμε και εμείς εδώ στην πόλη μας, το αυτονόητο.
Ένα αυτονόητο που εδώ δεν υπάρχει.
Εδώ σε αυτή την πόλη ο στόχος και η επιδίωξη είναι να μην προκόψει ο γείτονας, ο διπλανός, ο φίλος, ο καλύτερος.
Μόνοι μας καταστρέφουμε ότι δημιουργούμε. Αναλωνόμαστε, ώπα, ώπα συγνώμη έκανα λάθος. Το ξαναγράφω για να μην παρεξηγηθώ και για να διαχωρίσω τη θέση μου. Τη θέση μας.
Μόνοι τους κάποιοι πάνε να καταστρέψουν ότι δημιουργούμε. Αναλώνονται στα μικρά, τα μίζερα και αφήνουν στην άκρη τα δυνατά και τα ελπιδοφόρα.
Ένδυα, μοναξιά και εσωστρέφεια. Τους χαρακτηρίζει και τους την επιστρέφουμε.
Κουραστήκαμε από τους προστάτες. Τους μικρούς και τους λίγους.
Αναζητούμε ένωση δυνάμεων, όχι κραυγές εντυπωσιασμού.
Θέλουμε ισχυροποίηση της θέσης μας, όχι ευτελισμό.
Παρακαλούμε πολύ ας μείνουμε στο πρώτο επίπεδο σοβαρότητας.
Να ορίζουμε εμείς την ατζέντα της συζήτησης. Για εμάς, με εμάς.
Κλείνοντας θα πρέπει να αναφερθεί πως το δεύτερο από τα δύο κουπιά της βάρκας της επιχειρηματικότητας στην πόλη μας, το κρατά ο Γιώργος ο Πετρίδης.
Όποτε πρέπει, ξέρει, πως μπορεί να ορίσει συντεταγμένες για κοινή πορεία.
Έχει κύμα και είναι δυνατό και ύπουλο. Δεν φοβόμαστε να ζητήσουμε βοήθεια.
Ας φοβούνται όμως όσοι τοπικά το προκαλούν.
Μιχάλης Βεζυριαννίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου